Η γειτονιά μου, ο Ζαγαράς, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

Στο Θολωτό της Κρύας το Σάββατο 27 Μαΐου 2023 ο κ. Χρήστος Παπαθανασίου παρουσίασε την εισήγησή του "Η  γειτονιά μου, ο Ζαγαράς, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού" στα πλαίσια του 2ου κύκλου του Λαϊκού Πανεπιστημίου με την επωνυμία τροφώνια ακαδημία με θέμα: «Λιβαδειά: Η πόλη, οι πολίτες, ο πολιτισμός. Από το παρελθόν στο παρόν.  Από το παρόν στο μέλλον».

       Ποιος είμαι και που μεγάλωσα

Λέγομαι Χρήστος Παπαθανασίου ή Κουκ όπως με φωνάζουν από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη. Βλέπετε στην γειτονιά που μεγάλωσα, όλοι μας είχαμε και δεύτερο όνομα το «παρατσούκλι» που μας ξεχώριζε. Γεννήθηκα λίγο πιο πάνω από τον Αι Νικόλα, στην σημερινή πλατεία «Παναγιώτη Στάμου», δίπλα από το ρέμα και πολύ κοντά στα αλώνια και τον Άγιο Λουκά, από γονείς Ελικώνιους «Ζερικιώτες» που ήρθαν στην Λιβαδειά διωγμένοι από τον Ελληνικό Στρατό και την Κυβέρνηση την εποχή του εμφυλίου πολέμου, παρά την θέλησή τους.

Πλατεία ΠαναγιώτηΣτάμου

 

 Ο πατέρας μου μάλιστα βασανίστηκε άγρια γιατί τόλμησε με το άλογο να μεταφέρει τρόφιμα στους γονείς του και τις αδελφές του που είχαν μείνει στο χωριό, γιατί θεώρησαν  ότι θα τα παρέδιδε στους αντάρτες που ήταν ακόμη στον Ελικώνα. Για την ιστορία, οι περισσότεροι από τους κατοίκους του Ελικώνα οδηγήθηκαν πρώτα στο χωριό του Αγίου Γεωργίου και από εκεί, αφού τους έδιωξαν ήρθαν στην Λιβαδειά, όπου ο στρατός επίταξε σπίτια Λιβαδειτών και εγκατέστησε τους ανέστιους Ζερικιώτες μέσα σε δωμάτια, όπου συμβίωναν δύο οικογένειες σε ένα σπίτι. Η οικογένεια της μάνας μου (Κοτσικόρου) φιλοξενήθηκε από την οικογένεια Φούφουλα-οκτώ άτομα σε ένα δωμάτιο- και τους χρωστούσαν ευγνωμοσύνη γιατί τους συμπεριφέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σαν να ήταν παιδιά τους.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες του εμφυλίου λοιπόν, εγκαταστάθηκαν σιγά σιγά στην συνοικία του Ζαγαρά πάνω από τον Αι Νικόλα, γύρω από το Κάστρο, πάνω στα βράχια που ήταν σαν αητοφωλιές και έφτασαν μέχρι το πρόκημα τα αλώνια και το Νεκροταφείο του Αι Λουκά που το τελευταίο του σπίτι βρίσκεται τόσο κοντά- δυο μέτρα μόνο από την μάντρα του.

 Πως ήταν εκείνη την εποχή ο Ζαγαράς

 Το κέντρο του Ζαγαρά ήταν ο Άι Νικόλας που γέμιζε από τις χαρούμενες φωνές των παιδιών κάθε απόγευμα και τις μυρωδιές από το κοκορέτσι, το σπληνάντερο, τα ψητά και την ρετσίνα. Εκεί οι γάμοι, εκεί οι αρραβώνες και τα γλέντια. Ακόμη θυμάμαι τον Αριστείδη Μόσχο με το σαντούρι του που τόσο αγαπούσα και ήταν όνειρό μου να παίξω κάποτε.

 

Η εκκλησία Άγιος Νικόλαος

 

 

 

 

Οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ, οι ντόπιοι Λιβαδείτες, ήταν αγρότες κατά κύριο λόγο και εργάτες στα λίγα εργοστάσια και στα σωματεία των φορτοεκφορτωτών στα βαμβάκια. Υπήρχαν επίσης μοδίστρες, ράφτες και ελάχιστοι υπάλληλοι. Υπήρχαν όμως και σχεδόν 15 μπακαλοταβέρνες, αριθμός τεράστιος, γιατί όλη η πόλη δεν είχε άλλες τόσες.

Δρόμοι χωμάτινοι και καλντερίμια, αλλά η καθαριότητα δεν τους έλειπε, όπως και στα σπίτια. Οι Λιβαδείτισες ήταν πολύ καθαρές (οι περισσότερες ήταν νοικοκυρές βλέπεις και μόνο όταν ήταν η εποχή του σκάλου ή της συγκομιδής του βαμβακιού, έπαιρναν τα φαγητά τους και δούλευαν και αυτές λίγο στα χωράφια τους).

Οι Ζαγαρείτες ήταν εργατικοί, δουλευταράδες και προκομμένοι άνθρωποι αλλά και άνθρωποι του κεφιού, γλεντζέδες με το τραγούδι στα χείλη να πλημμυρίζει την γειτονιά από τις ταβέρνες κάθε απόγευμα και τα βράδια όπου ξεχνούσαν την κούραση και τα βάσανά τους με το κρασί και το τραγούδι.

«Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα…..Και εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα….» τραγουδούσαν τα θρυλικά «Ρηγάκια» μέχρι το πρωί, πηγαίνοντας ο ένας τον άλλο στο σπίτι του, ώσπου ξημέρωνε. Ιστορική έχει μείνει η αποκομιδή νεκρού με την συνοδεία μεθυσμένων φίλων του που έψελναν και τραγουδούσαν εν πομπή.

Δίπλα σε αυτούς τους ωραίους ανθρώπους- που αν και ήταν χαροκαμένοι και κυνηγημένοι από την εποχή του εμφυλίου πολέμου- έχτισαν τα σπίτια τους οι Ζερικαίοι. Σαν το μελίσσι, σαν τα μυρμήγκια, χέρι - χέρι να δίνουν και να παίρνουν οι κουβάδες και οι τενεκέδες με το νερό και το τσιμέντο, μέσα σε μια βραδιά να πέσει η πλάκα, να τελειώσει το λαθραίο σπιτάκι, να μην προλάβει η αστυνομία να τους σταματήσει και να το κατεδαφίσει. Υπήρχαν άνθρωποι μαλωμένοι μεταξύ τους που δεν αντάλλασσαν μιλιά αλλά βοηθούσαν παρόλα αυτά στο «ρίξιμο  «της πλάκας του γείτονά τους. Ήμουν δεν ήμουν επτά χρονών, ρίχναμε την πλάκα του θείου μου, όταν σκέφτηκα ότι μπορεί να ανέβει το ‘εκατό’ όταν πήρα μερικές πρόκες και κατέβηκα στην Ταμπάχνα, και τις έριξα στο δρόμο… για να τους καθυστερήσω!!!

 Αυτή η Κοινωνία της Αλληλεγγύης και της προσφοράς υπήρχε και διατηρήθηκε για πάρα πολλά χρόνια στους πατριώτες μας.

Σε ένα τέτοιο σπίτι με δυο κάμαρες (καμαρούλες) μια σταλιά γεννήθηκαν τα αδέλφια μου και ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. 

Με τον μικρότερο αδελφό μου

Από τα δυο δωμάτια, το καλό, το είχαμε νοικιάσει για λίγα χρόνια. Αργότερα στο ίδιο, φέρναμε το βαμβάκι από την Κωπαΐδα και το κάναμε «γκουμούλες» μέχρι να ανέβει η τιμή του λίγες δεκάρες. Ώσπου κάποιο χειμώνα του 71 πήρε φωτιά και παραλίγο να καεί όλο το σπίτι. Τότε είδα για πρώτη φορά πως καίγεται το βαμβάκι σαν φυτίλι.

Βρύση στο σπίτι δεν υπήρχε, ούτε και τουαλέτα, παρά μόνο νιπτήρας τσίγκινος και φανάρι για το φαγητό. Και ευτυχώς πάνω από το σπίτι υπήρχε δημόσια βρύση όπου παίρναμε νερό περιμένοντας στην σειρά. Αργότερα ήρθαν τα ξύλινα ψυγεία και παίρναμε τον πάγο σε κολώνες από το τρίκυκλο του «Κολιβέτα». Σύντομα ήρθε το δίκτυο μαζί με την αποχέτευση στο Ρέμα. Σωλήνες τσιμεντένιοι από τα τελευταία σπίτια στα Αλώνια μέχρι το ρέμα της Καλαμκανούς και την Μητρόπολη. Εκεί συνάντησε τον τούρκικο θολωτό αγωγό που έβγαζε στο ποτάμι και ήταν τεράστιος. Με αξίνες μακάπια και κασμάδες έσκαβαν και τρυπούσαν τα βράχια οι πατριώτες μας για να γίνει το έργο που για την εποχή του ήταν τεράστιο και σημαντικό, γιατί γλύτωσε τον κόσμο από τις ασθένειες και την βρώμα των λυμάτων.

Τα λιγοστά πράγματα που περίσσευαν ως σκουπίδια, μαζεύονταν σε κασόνια ανοιχτά από πάνω με πάτο που μπορούσες να τον τραβήξεις και να πέσουν. Με φόρτωνε ο «Κατριμπάνος» μαζί με τα κασόνια στα καπούλια και φτάναμε στη ρεματιά του Αι Λια, τραβούσα τον πάτο και τα «λιγοστά» σκουπίδια έπεφταν στο ρέμα.

Τα «Αλώνια» ήταν η ζωή παιδιών και μεγάλων. Μπάλα μέχρι την δύση του ήλιου μέσα στο κρύο και την βροχή. Στην θέση τους έγινε το νέο κτίριο του 3^ο Δημοτικού Σχολείου Ζαγαρά. Στα πάνω Αλώνια γινότανε το αλώνι και εκεί ερχόταν η «πατόζα» και ο κόσμος πήγαινε τις θημωνιές και έβγαζε το σιτάρι επί μέρες.

Το Κάστρο ήταν σημείο αναφοράς και οι Πύργοι του ήταν  για εμάς ό,τι είναι σήμερα οι κορυφές για τους ορειβάτες. Τέτοια εποχή στο φαράγγι του Ξηριά, στο «Καζάνι» και το «Καζανάκι» όπως τα λέγαμε κάτω από το τρίχινο γεφύρι κάναμε τις βουτιές μας και την ηλιοθεραπεία με το μαύρο σώβρακο με λάστιχο.

 Ο Ελικώνας

 Ο Ελικώνας υπήρξε επί χιλιάδες χρόνια ο ζωοδότης της πόλης αφού μετέφερε μέσω της Έρκυνας, όπως ο Νείλος στην Αίγυπτο, την τροφή για τα χωράφια, λίπαινε και εμπλούτιζε τη γη με οικολογικά χώματα και παράλληλα σκέπασε ένα κομμάτι της αρχαίας πόλης «προστατεύοντάς» το από την κάθε είδους λεηλασία

 Η πόλη

Η πόλη για εμάς ήταν η Ταμπάχνα που έσφυζε από ζωή τότε καθώς και η Μητρόπολη. Κάποιοι έφταναν μέχρι το Ζάππειο για βόλτα και χωνάκι παγωτό. Κυριακή πρωί Σινεάκ με 2 δραχμές και το απόγευμα στο γήπεδο με τον Λεβαδειακό ήταν η χαρά των παιδιών και των μεγάλων το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι του 1971 είδα να γκρεμίζονται κτίρια της πλατείας της Λιβαδειάς και κάτι γκρέμισε  για πάντα μέσα μου…

Οι Ελικώνιοι καταπιάστηκαν με την οικοδομή και οι γυναίκες έγιναν εργάτριες στα χωράφια αλλά και στις βιομηχανίες της Λιβαδειάς (Προσόψια, Μουρίκη, Γιουνικοτ) αλλά κυρίως στης Θήβας (Μιχαηλίδης, Αμπαζόγλου, Δουρίδας κλπ). Με χιόνι και βροχή από τις 4.30 το πρωί κατέβαινα μελίσσι οι γυναίκες και τα κορίτσια που δούλευαν στα εργοστάσια (ακόμη και από τα 13 τους χρόνια με πλαστά χαρτιά)

Αυτή η αλλαγή έφερε τις γυναίκες στο προσκήνιο όχι χωρίς συγκρούσεις με τους άντρες και μία τεράστια οικονομική πρόοδο στην πόλη και τα χωριά. Γιατί έγιναν νέες οικοδομές. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το σεισμό του 1981 ο Ζαγαράς χτίστηκε από την αρχή και έτσι χάθηκε η ομορφιά του παραδοσιακού οικισμού που υπήρχε, φέρνοντας στην ζωή των κατοίκων μερικές ανέσεις αλλά δημιουργώντας και οικιστικά προβλήματα, διαλύοντας τις μέχρι τότε καλές σχέσεις γειτονίας και φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Κάτι που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα…..

Φούρνος με ξύλα

 

Το 3^ο Δημοτικό Σχολείο του Ζαγαρά

 

Το 3ο Παλιό Δημ. Σχολείο του Ζαγαρά 

Το σχολείο ήταν για μένα μεγάλη αγάπη και χαρά. Κάθε καλοκαίρι περίμενα πως και πώς να ξεκινήσουμε. Για πολλά παιδιά όμως ήταν βάσανο μεγάλο γιατί αβοήθητα δεν τα κατάφερναν μιας και οι γονείς δούλευαν στην Κωπαΐδα ή έλειπαν στην Γερμανία αλλά και γιατί το ξύλο ήταν στην ημερησία διάταξη από την μεριά των δασκάλων. Χρόνια μετά μου ζήτησε συγνώμη ο δάσκαλος για αυτή του την συμπεριφορά.

Μετά το σχολείο τρέχοντας πηγαίναμε στην Μητρόπολη, εκεί που τώρα βρίσκεται  το Καφωδείο και τρώγαμε συσσίτιο με μία δραχμή. Αλλά μέχρι να γυρίσουμε πίσω στον ανήφορο πεινούσαμε πάλι και οι γονείς μας οργίζονταν!

Το καλοκαίρι δεν είχε διακοπές, αλλά δουλειά. Πρώτα στην Κωπαϊδα, στα χωράφια, μέχρι τις αρχές του Οκτωβρίου. ‘Άλλες φορές «μπακαλόγατοι» στις λεμονάδες του Βλάχου, στις οικοδομές, μηχανικοί στο θερινό της Έρκυνας! Υπήρχε η αντίληψη της σκληραγώγησης των παιδιών μέσα από την εργασία και της ένταξης στην κοινωνία που το ελάχιστο μεροκάματο μας καθιστούσε μέλη της. Υπήρχε τεράστια παραβατική συμπεριφορά πράγμα που οδήγησε πολλά παιδιά στις φυλακές ανηλίκων και τα αναμορφωτήρια σε ηλικίες 13-14 ετών. Βλέπεις ήταν δικτατορία και η κλοπή μιας σοκολάτας μπορούσε να σε οδηγήσει στο αναμορφωτήριο.

 Γιορτές

 Το Πάσχα και οι Απόκριες ήταν ονομαστές στο Ζαγαρά και κράτησαν μέχρι τις μέρες μας. Λάκκοι με 10-20 αρνιά, δεκάδες άνθρωποι που έστηναν τον λάκκο από κλήματα και σκέπαζαν την πόλη οι καπνοί και οι φωνές των παιδιών και των μεγάλων. Οι Ζαγαρείτες δεν κατέβαινα την μέρα αυτή στο Κέντρο. Έπρεπε να πιουν, να μεθύσουν και να χορεύουν μέχρι αργά το βράδυ.

Τις Απόκριες άναβαν μεγάλες φωτιές από φρύγανα και φάνες. Καίγανε ακόμη και τα παλούκια από τις περιφράξεις των σπιτιών και το πρωί έβρισκαν το σπίτι «ξέφραγο» αμπέλι οι γείτονες. «Ντύνονταν» άντρες και γυναίκες και έλεγαν άσεμνα τραγούδια ονομαστά, πράγμα που παρέπεμπε στην λατρεία του Διόνυσου.

 Οι γάμοι στον Αι Νικόλα άφηναν εποχή αφού μετέφεραν την νύφη εν χορδαίς και οργάνοις από το σπίτι στην εκκλησία και ήταν καλεσμένοι όλοι οι συντοπίτες. Τα προικιά πλένονταν σε μεγάλα καζάνια με αλισίβα και αφού τα στέγνωναν και τα σιδέρωναν, τα περιέφεραν σε όλη την πόλη με φορτηγά όπου πάνω ήταν όλοι οι συγγενείς και φίλοι με τα όργανα. Τέτοιες σκηνές σήμερα συναντάς στην Ινδία και στο Πακιστάν!

Τα βαφτίσια

Στα βαφτίσια πετούσε ο νονός τα κέρματα στον αέρα «λιμούρα» και γινότανε μάχη «πατείς με πατώ σε» ποιος να τα μαζέψει.

 Ο θάνατος

Και ο θάνατος ήταν πάνδημος. Ο νεκρός έμενε στο σπίτι όλο το βράδυ και τον μοιρολογούσαν οι συγγενείς και οι γείτονες αναφέροντας τα χαρίσματά του, τα πάθη, τα όνειρά του και οι χαροκαμένοι έστελναν μαζί του δώρα για να τα πάει στους δικούς τους νεκρούς – όπως στην αρχαιότητα.

 Εικόνες του Ζαγαρά σήμερα…..

Με θέα το Κάστρο

 

 

 

Το Τροφώνιο Μαντείο - μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας

Στην Αίθουσα Τέχνης και Πολιτισμού του Δήμου Λεβαδέων, στα πλαίσια του 2ου κύκλου της τροφώνιας ακαδημίας με θέμα, "Λιβαδειά: Η πόλη, οι πολίτες, ο πολιτισμός. Από το παρελθόν στο παρόν.  Από το παρόν στο μέλλον" παρουσιάστηκε η εισήγηση "Το Τροφώνιο Μαντείο - μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας" από τον κ. Ταξιάρχη Γαλανό.

Ο μεγάλος Λατίνος ρήτορας ιστορικός και στοχαστής Κικέρων έλεγε «η ιστορία είναι δάσκαλος μαθήσεως, μάρτυρας των καιρών και φως αληθείας». Ανεξάρτητα από τη θρησκευτική η πολιτική τοποθέτηση του ανθρώπου πρέπει να αναζητά την ιστορική αλήθεια, διότι έτσι απαλλάσσεται από ψευδαισθήσεις, προκαταλήψεις και οδηγείται στην κατάκτηση της γνώσης, η οποία είναι η δύναμη που χαρίζει στο άτομο αυτοπεποίθηση.

Το αρχικό όνομα της Ρώμης ήταν Μαρς, που σημαίνει Άρης ο θεός του Πολέμου. Είχαν επιλέξει αυτό το όνομα για να τονίζουν την πολεμική ικανότητα των κατοίκων, αλλά και μία διάθεση να επεκταθούν προς άλλες χώρες. Έτσι όταν η Ρώμη απέκτησε αρκετή ισχύ άρχισε να καταλαμβάνει όλη τη Νότια Ιταλία, τη Σικελία και τη Σαρδηνία που μαζί με τον δυτικό λόφο της Πεντάλοφης  Ρώμης αποτελούσαν την Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia).

Το 150 πΧ η Αθήνα, η Θήβα και οι άλλες πόλεις ζήτησαν τη στρατιωτική συνδρομή της Ρώμης για να απαλλαγούν από την Μακεδονική ηγεμονία. Ήταν σαν να καλούσε κάποιος τον Χάρο στο σπίτι του. Ο Ρωμαϊκός στρατός εισέβαλε στις πόλεις τις Ελλάδος και αντιστάθηκε μόνο ο Βασιλιάς της Μακεδονίας Ανδρίσκος ο οποίος κατάφερε δύο συνεχόμενες νίκες αλλά δυστυχώς με τους Ρωμαίους συμμάχησαν και οι θράκες, ηττήθηκε και σύρθηκε στη Ρώμη όπου έζησε μαρτυρικό θάνατο.

 Το 140 πΧ οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέλαβαν το σύνολο των ελληνικών πόλεων. Την ευκαιρία αυτή δεν έχασε το Ιουδαϊκό Ιερατείο και ανέθεσε στους Παύλο και Πέτρο να περιέλθουν τις παροικίες και συναγωγές των Εβραίων σε Ευρώπη και Ανατολή και να προπαγανδίσουν τη νέα θρησκεία του Χριστιανισμού. Το 37 μΧ αυτοκράτορας της Αυτοκρατορίας ανέλαβε ο Νέρων.Για κακή του τύχη αποφάσισε την αναδιανομή των αγρών υπέρ των ακτημόνων. Η απόφαση αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια στους συγκλητικούς, αφού οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μεγαλοκτηματίες όπως και ο δάσκαλος του Νέρωνα ο Σενέκας. Το 64 μΧ η Ρώμη κάηκε. Όταν καίγονταν η Ρώμη ο Νέρων βρισκόταν στην έπαυλή του 600 χιλ. μακριά από τη Ρώμη. Οι συνωμότες για να εκθρονίσουν τον Νέρωνα διέδωσαν ότι την πυρκαγιά προκάλεσε ο ίδιος.  Όταν οι αγγελιοφόροι ειδοποίησαν των Νέρωνα ότι καίγεται η Ρώμη επέστρεψε ο Νέρων, διεξήγαγε έρευνα και εντόπισε όλους τους συνωμότες. Συνέλαβε όλους τους Εβραίους της Ρώμης και τους λίγους Χριστιανούς που τους ακολουθούσαν, τους έδεσε σε στύλους στη καμένη πόλη, τους άλειψε με λίπος και τους έβαλε φωτιά. Έτσι η καμένη Ρώμη φωτίζονταν από τα καιόμενα σώματα των συνωμοτών. Τους συγκλητικούς που έλαβαν μέρος στην συνωμοσία τους εκτέλεσε πλην του Σενέκα, στον οποίο έδωσε ένα σπαθί για να αυτοκτονήσει, όπως κι έπραξε. Τον Πέτρο κρέμασε με το κεφάλι κάτω, ο δε Παύλος είχε αποδράσει και μετά ένα έτος περίπου συνελήφθη στη Μικρά Ασία, όπου τον συνέλαβαν οι Ρωμαίοι, τον έφεραν στη Ρώμη και τον έκαψαν ζωντανό. Στο μεταξύ ο Νέρων από τους Δελφούς αφαίρεσε 500 αγάλματα για να στολίσει το παλάτι του.

Όταν η Λιβαδειά απελευθερώθηκε από τους Τούρκους, είχαν απομείνει ελάχιστοι κάτοικοι μετά από αλλεπάλληλες σφαγές των κατακτητών και μάλιστα απομονωμένοι από ζητήματα ιστορίας, αρχών και παιδείας που υπήρχαν στα παλιά χρόνια της πόλης που σύμφωνα με τον ιστορικό Παυσανία ακόμα και τον 2^ο αιώνα μ.Χ. η Λιβαδειά ήταν στολισμένη «όπως οι πλουσιότερες πόλεις της Ελλάδος». Από τότε και μέχρι προ ολίγων ετών πολλοί ενδιαφέρθηκαν να εντοπίσουν τη θέση του Μαντείου του Τροφωνίου, το οποίο Μαντείο είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες στην αρχαιότητα του προσέδιδαν αίγλη στην πόλη, αλλά και οικονομικούς πόρους από τους χρηστηριαζόμενους που προσέρχονταν στο Μαντείο.

Ιερό Διός Βασιλέως

Σύμφωνα με τις περιγραφές των ιστορικών και ειδικότερα του Παυσανία το Μαντείο βρίσκονταν «υπέρ το άλσος, επί του όρους». Να σημειωθεί ότι το Μαντείο ήταν υπόγειο μέσα στον εσωτερικό χώρο και ήταν τα αγάλματα του Τροφωνίου και του Δαιδάλου, ενώ στην επιφάνειά του υπήρχε ένα στόμιο το οποίο αποτελούσε την είσοδο των χρηστηριαζομένων και μάλιστα σε ύπτια θέση  και οι ιερείς του αδύτου τον τραβούσαν από τα πόδια και τον έφερναν μέσα στο άδυτο. Το πόσο μήκος και πόσες διακλαδώσεις είχε το άδυτο είναι άγνωστο.

Οι αλλεπάλληλες προσπάθειες επιστημόνων αλλά και άλλων ερευνητών να εντοπίσουν την ακριβή θέση του Μαντείου, μέχρι προ ολίγων ετών, αντί να φωτίσουν τη ζητούμενη θέση τη συσκότισαν. Για τη συσκότιση αυτή ευθύνεται και μία παρερμηνεία της φράσης του Παυσανία που μεταξύ άλλων αναφέρει «…ανηφορίζοντας συναντάμε τον ναό του ΔιόςΒασιλέως…». Πολλοί ερευνητές, στηριζόμενοι στη φράση αυτή, πίστεψαν ότι το άδυτο βρισκόταν στο γήλοφο του Προφήτη Ηλία, όπου πράγματι υπάρχουν τα ερείπια του κατεστραμμένου ναού του Διός. Με την παραπάνω φράση όμως ο Παυσανίας δεν εννοεί ότι πλησίαζε το Ναό του Διός, αλλά ότι «ανηφορίζοντας» αποκτούσε οπτική επαφή όπως και πράγματι συμβαίνει με το Ναό του Διός.

Είναι λυπηρό ότι με το θέμα της θέσης του Τροφωνίου Μαντείου δεν προέταξε κάποιος στα ιστορικά δεδομένα από τα οποία αποσαφηνίζεται πλήρως τόσο η ύπαρξη, όσο και η τύχη του Μαντείου. Για να κατανοήσουμε πλήρως το τι συνέβη με το Μαντείο του Τροφωνίου θα καταφύγουμε στα ιστορικά γεγονότα τα οποία είχαν συμβεί σε πολύ προγενέστερους χρόνους.

 Σύμφωνα με τον Στράβωνα στα γεωγραφικά του αναφέρει ότι τον 6^ο πΧ αιώνα όλες οι όχθες της Μεσογείου κατοικούνταν από ελληνικές αποικίες. Όταν μιλάμε για Έλληνες εννοούμε την Μεγάλη Ελληνική Ομοεθνία που περιλάμβανε Ίωνες, Αχαιούς, ολόκληρη την Μεγάλη Ελλάδα, που αποτελούνταν από το δυτικό λόφο της Ρώμης το Παλατίνο, μέχρι και τις νήσους Σαρδηνία και Σικελία, την Ιλλυρία, την Ανατολική Ρωμυλία, την Μικρά Ασία, τους Φρύγες, τις πόλεις του Πόντου κλπ. Κατά τους υπολογισμούς των ιστορικών ο συνολικός αριθμός των ελληνικών πόλεων ανέρχονταν σε 300.000.000.

Όταν αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκράτορας έγινε ο Κωνσταντίνος ο Χλωρός, από την παλλακίδα σύζυγό του Ελένη απέκτησε τον υιό του Φλάβιο Αρκάδιο Κωνσταντίνο. Η Ελένη ήταν σερβιτόρα. Ήταν πανέμορφη και με εξαιρετικές ικανότητες στο να γοητεύει και να κατευθύνει τους άνδρες. Χάρη στις δολοπλοκίες της Ελένης στο θρόνο της Αυτοκρατορίας δεν ανήλθε ο νόμιμος διάδοχος του Κωνσταντίνου του Χλωρού, αλλά ο δικός της γιος Φλάβιος Αρκάδιος Κωνσταντίνος, ο οποίος το 313 εξέδωσε το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας, αλλά το 316 μ.Χ. μετέβαλε γνώμη και πείστηκε από τους Εβραίους συμβούλους να υιοθετήσει σαν μόνη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το Εβραϊκό Δόγμα του Χριστιανισμού. Το ίδιο έτος διατάσσει τις σφαγές των Ιεροφαντών του Ιερού όρους της Αρτέμιδος, σημερινού Αγίου Όρους, του ιερού ναού του Διδυμαίου Απόλλωνος στη Μικρά Ασία, του Ιερού του Διός κλπ. Τη σύζυγό του Φαύστα την έβρασε ζωντανή, τον υιό του Κρίσπο τον απαγχόνισε στη Θεσσαλονίκη, τον πεθερό του Μαξιμιανό και τους συζύγους των αδελφών του Μαξέντιο και Λικίνιο τους αποκεφάλισε, τον ανεψιό του 11χρονο  Λικίνιο τον σκότωσε ξυλοκοπώντας τον.

Το 393 μΧ όταν ακόμη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν ακόμη ενωμένη ανήλθε στο θρόνο ο Θεοδόσιος του οποίου την εθνική καταγωγή μέχρι σήμερα δεν  μάθαμε. Ο Θεοδόσιος διακατεχόμενος από ανθελληνικό μίσος κατήργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, απαγόρευσε  τη λειτουργία του Μαντείου των Δελφών, έκλεισε τους ναούς και τους μετέτρεψε σε χαρτοπαιχτικές λέσχες και οίκους ανοχής κλπ. Ήταν τόσο το μίσος του κατά των Ελλήνων, ώστε προσκάλεσε τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης να εισέλθουν δωρεάν στον ιππόδρομο και να απολαύσουν θεάματα. Μόλις εισήλθαν οι Έλληνες, έκλεισε τις θύρες του ιππόδρομου και έδωσε διαταγή να εισέλθουν στρατεύματα και να κατασφάξουν όλους τους Έλληνες, επειδή αρνούνταν να βαφτίσουν τα παιδιά τους, όπως επιβάλει η μυθολογία των Εβραίων, στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Κατά τους ιστορικούς  κατεσφάγησαν περίπου 12.000 Έλληνες. Τώρα όμως που ο μετροπόντικας στη Θεσσαλονίκη διανοίγει το μετρό της Θεσσαλονίκης βρέθηκαν πάνω σε έναν ομαδικό τάφο και διεπίστωσαν ότι ο συνολικός αριθμός των σφαγιασθέντων Ελλήνων ήταν 15.000.

Ο άνθρωπος αυτός συνήψε την πλέον εγκληματική συμφωνία με τους προγόνους των Γερμανών Γότθους και το Βασιληά τους Αλλάριχο σύμφωνα με την οποία να εισβάλουν οι Γότθοι στην νότια Ελλάδα, να σφάξουν το 70% των Ελλήνων, το υπόλοιπο 30% να διασπείρουν στα Βαλκάνια και να καταστρέψουν όλους τους ναούς, τα αγάλματα, μνημεία, να κάψουν όλα τα βιβλία  κλπ. Ο στόχος ήταν να αφανισθεί ολοσχερώς τόσο ο πολιτισμός των Ελλήνων όσο  και όλοι  οι Έλληνες, για να ικανοποιηθεί το προαιώνιο ανθελληνικό μίσος των Εβραίων. Τούτο διότι οι Εβραίοι είχαν γαλουχηθεί και φανατιστεί από τον Μωυσή ότι υπάρχει ένας Θεός, ο οποίος εμφανίστηκε μέσα από την φλεγομένη και μη καιομένη βάτο, υποσχέθηκε στον Μωυσή ότι οι Ισραηλίτες είναι ο περιούσιος λαός του, ότι όλοι οι άλλοι λαοί είναι υποχρεωμένοι να υποτάσσονται στο Ισραήλ, συγκρούστηκαν με 7 ελληνικές αποικίες της Μέσης Ανατολής (Αμαληκήτες, Ασμοραίους, κλπ) από τους οποίους αφού έλαβαν τις απαραίτητες γνώσεις δολοφόνησαν μέχρις ενός. Έτσι επένδυσαν στην τυφλή πίστη σε αντίθεση με τους ‘Έλληνες που επένδυαν στη γνώση και γι’ αυτό την εποχή εκείνη υπήρχε πανελληνισμός και τα αρχαία ελληνικά ήταν οι γλώσσα που μάθαιναν όλοι οι αξιωματούχοι όλων των χωρών.

Πράγματι ο Αλλάριχος  εισέβαλε στη νότια Ελλάδα, έφτασε μέχρι και την Ολυμπία, εκεί κατέστρεψε το ύψους 12 μέτρων χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός, ένα από τα 7 θαύματα του Αρχαίου Κόσμου και  επί τρία χρόνια κατέσφαξε το 70% των Ελλήνων, καταστρέφοντας ταυτόχρονα περίτεχνους ναούς, μνημεία, Ακαδημίες κλπ. και στη συνέχεια το 396 εισέβαλε στην Ιλλυρία, σημερινή Αλβανία, όπου έκανε τις ίδιες πράξεις, ακολούθως αποβιβάστηκε στην Ιταλία κατέκτησε τη Ρώμη, διέπραξε τα ίδια εγκλήματα και μετά από οκτώ ημέρες αιφνιδίως πέθανε.

Μετά το Θεοδόσιο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε Ανατολική με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και δυτική με πρωτεύουσα τη Ρώμη. Το Θεοδόσιο διαδέχθηκε ο Αρκάδιος ο οποίος εξέδωσε το εγκληματικό διάταγμα «Ες έδαφος φέρειν» δηλαδή όλα τα κτίσματα των Ελλήνων να ισοπεδωθούν . Διάδοχος του υπήρξε ο Θεοδόσιος ο Μικρός, ο οποίος, επειδή είχαν απομείνει ορισμένα λείψανα των μνημείων των Ελλήνων εξέδωσε το διάταγμα «και τα λείψανα αυτών  εκριζωθήναι». Το διάταγμα αυτό εκτελέστηκε και επί 9 συνεχόμενους αιώνες οι Έλληνες σφάζονταν και ο πολιτισμός τους καταστρέφονταν. Συνολικά καταστράφηκαν 100.000 ναοί, 300.000 αγάλματα, αναρίθμητα μνημεία,  έργα  τέχνης, το 95% των γραπτών κάηκαν κ.λ.π. Το 630 μΧ η Θεσσαλία επαναστάτησε κατά των Ρωμαίων και του Χριστιανισμού, αλλά από τη Γαλατία, σημερινή Γαλλία, κατέφθασαν ρωμαϊκά στρατεύματα και κατέσφαξαν όλους τους κατοίκους. 

Το 800 πΧ ο Βίζας από τα Μέγαρα παρέλαβε αρκετούς συμπατριώτες του προκειμένου να ζητήσουν κατάλληλο χώρο για αποικία. Για να έχει επιτυχία η αναζήτησή του ζήτησε από το Μαντείο των Δελφών απ’ όπου πήρε την υπόδειξη να μεταβεί στη χώρα των τυφλών. Διερχόμενος το Βόσπορο μαζί με τους Μεγαρείς  διεπίστωσε ότι εκεί ήταν η χώρα των τυφλών, διότι υπήρχαν μικρές πόλεις πολύ μακριά από το Βόσπορο ενώ ο Βόσπορος ένωνες δύο Ηπείρους. Εκεί πράγματι ίδρυσε την αποικία του και την αποκάλεσε Βυζάντιο. Σε αυτή την προϊστορική μικρή πόλη ο Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την μετονόμασε σε Κωνσταντινούπολη για να τιμήσει το όνομά του. Η πόλη αυτή έλαβε διάφορα ονόματα όπως Νέα Ρώμη, Νέα Σιών, Ρωμανία κλπ. Το πλέον επιτυχές όμως όνομα ήταν το Πόρνη Πόλη. Στην πόλη αυτή βασίλευαν οι συνωμοσίες, ίντριγκες, δολοφονίες τόσο στους πολιτικούς, αλλά κυρίως στους κληρικούς. Επόμενο ήταν βαθμιαία να καταρρεύσει. Το 1453 οι Οθωμανοί Τούρκοι αφού προηγούμενα είχαν αλώσει όλες τις περιοχές πέριξ της Πόλης κατέλαβαν τελικά το Βυζάντιο και το ονόμασαν σε Ινσταμπουλ.

 Το Μαντείο του Τροφωνίου είχε τεράστια πολιτισμική και ιστορική αξία. Ήταν γνωστό σε ολόκληρη την Ευρώπη, μέχρι και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μικράς Ασίας κλπ. Συνεπώς δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να διαφύγει από την καταστρεπτική μανία του Χριστιανισμού. Επειδή όμως το Μαντείο, όπως προαναφέρουμε, ήταν υπόγειο με λαβυρινθώδεις διακλαδώσεις η καταστροφή του ήταν ανέφικτη. Έπρεπε όμως να το αφανίσουν, γι αυτό και το κατάχωσαν με δύο συνεχόμενες χριστιανικές εκκλησίες και παραμένει μέχρι σήμερα καταχωμένο, όπου αναφέρει η Γιάννα Βαρουξή-Μπαδύλα, στο βιβλίο της.

 Με βάση περιγραφές, απεικονίσεις σε αγγεία και σε κείμενα οι επιστήμονες έχουν αναπαραστήσει τους κατεστραμμένους ναούς των Ελλήνων, μνημεία παντός είδους και ελάχιστα από αυτά τα κομψοτεχνήματα παρουσιάζουμε σήμερα, καθώς και την εικόνα που έμεινε με την καταστροφή τους.  Για τη σφαγή των Ελλήνων, σε βαθμό πλήρους γενοκτονίας και καταστροφή των ναών κι άλλων περίτεχνων κτισμάτων βρίσκεται σε ένα κείμενο, σε βιβλίο το οποίο θεωρείται θεόπνευστον, δηλαδή ο Θεός έδωσε τη σχετική έμπνευση στο συγγραφέα να γράψει τις ανοησίες αυτές:

"Διότι σάς, ώ Ιουδαίοι Μου, θα σας χρησιμοποιήσω ως τόξον τεντωμένον και τους ισραηλίτας ως φαρέτρα πλήρη βελών, θα ενθαρρύνω εξέγερσιν των τέκνων σου, ώ Σιών εναντίον των τέκνων των Ελλήνων και θα σας χειρισθώ ως μάχαιραν πολεμιστού. Ο Κύριος θα επέλθη κατά των εχθρών τούτων ως ακτίς αστραπής. Θα σαλπίση κατ' αυτών την πολεμικήν του σάλπιγγα και θα βαδίση κατ’ αυτών με αναστάτωσιν καταστρεπτικήν. Θα βοηθήση τους Ιουδαίους και θα καταστρέφουν τους Έλληνες. Θα τους χώσουν με τους λίθους της σφενδόνης των ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ (των Ελλήνων) ως πίνουν οίνον. Θα πληρώσουν δοχεία με αίμα Ελλήνων όπως είναι γεμάται οι φιάλαι του θυσιαστηρίου". 

Ο ανύποπτος αναγνώστης του παραπάνω κειμένου, θα νομίσει ότι είναι έργο παρανοϊκού ή διεστραμμένου. Λάθος. Είναι έργο του «θεόσταλτου» Εβραίου "προφήτη" Ζαχαρία και αποτελεί μέρος της Παλαιός Διαθήκης, της Βίβλου (Θ'.ιγ'-ιε'), η οποία αποτελεί μια συλλογή εγκλημάτων και όχι μόνον κυκλοφορεί αλλά και θεωρείται ως έργον "θεόπνευστον". Την Παλαιά Διαθήκη, το1976 η καθηγήτρια Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Τζάνη αποκάλεσε δημόσια Πορνογράφημα.

Δύο βουλευτές της ΝΔ υπέβαλαν μήνυση εναντίον της για εξύβριση θρησκεύματος. Η δίκη διεξήχθη ενώπιον του Τριμελούς Πλημ/κειου Αθηνών και η Μαρία Τζάνη αθωώθηκε, διότι ανέγνωσε περικοπές από την Παλαιά Διαθήκη που αποδείκνυαν ότι όντως όχι μόνο είναι πορνογράφημα, αλλά και συλλογή εγκλημάτων κάθε είδους, κατ’ εντολή μάλιστα ου θεού.

Δύο παραδείγματα θα αναφέρω: 

1. Ο Αβραάμ, γενάρχης των Εβραίων, έλαβε εντολή από τον Ιεχωβά να εκδίδει τη σύζυγό του Σάρα σε άλλες φυλές και να εισπράττει χρήματα για τις ανάγκες του Ισραήλ.
2. Το ίδιο και ο διάδοχός του Ισαάκ. Δηλαδή σωματεμπορία με θεϊκή εντολή. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τα αμέτρητα εγκλήματα ανοσιουργήματα και ανηθικότητες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό.

Στη θέση κάθε κατεστραμμένου μνημείου κτιζόταν μία χριστιανική εκκλησία, σαν σύμβολο εβραϊκής κατοχής, όπως στηνόταν η σβάστικα των γερμανών φασιστών επί κατοχής.

Έργο του Χριστιανισμού ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ αυτού, είναι ο χιλιόχρονος Μεσαίωνας, όπου επιστήμονες, φιλόσοφοι κ.λ.π. καίγονταν, ενώ παπάδες και αγύρτες πουλούσαν τα συγχωροχάρτια.

Έγκλημα, ψεύδος και διαφθορά, τα τρία (3) βασικά στοιχεία του εβραιοχριστιανισμού.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, πλην των επιστημόνων που δολοφονήθηκαν, καταδικασμένοι από την Ιερά εξέταση, κάηκαν ζωντανές και 60.000 γυναίκες, καταδικασθείσες άλλες για δήθεν μαγεία, άλλες για ελευθεριότητα και άλλες με διάφορα άλλα προσχήματα, διότι ο κλήρος ήταν εξ ορισμού μισογύνης.

Παραθέτω μία κυνική αλήθεια, από αποσπάσματα επιστολής του εβραίου ραββίνου (ιερέα) Μάρκους Έλι Ρέϊβεντζ, συγγραφέα της βιογραφίας των μεγάλων (και φυσικά ανθελλήνων) εβραίων τραπεζιτών Ρότσιλντ;

“....Εμείς είμαστε συγχρόνως προσηλωμένοι στη φυλή μας και αφιερωμένοι σ’ αυτήν….. Αποφεύγουμε το πατριωτικό καθήκον σε  καιρό πολέμου αλλά είμαστε οι αρχισυνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι χρηματοδότες των πολέμων αυτών….Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυτές του καπιταλισμού αλλά και οι κύριοι υποκινητές των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού……… Μας κατηγορείτε για την ανακίνηση της επανάστασης στη Μόσχα. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο Παύλος, ο εβραίος της Ταρσού στη Ρώμη, ο ρωσικός ξεσηκωμός αποτελεί έναν καβγά δρόμου     Εκφράζετε οργή για την επιρροή μας στα θέατρα, στους κινηματογράφους.

Τι είναι αυτό συγκρινόμενο με τη συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους, στις κυβερνήσεις σας και ακόμα στις ίδιες τις σκέψεις σας κάθε μέρα… Λατρεύατε αναρίθμητους θεούς, ήσασταν μια αθώα ανέμελη φυλή...Ασχοληθήκατε με τη θεώρηση του θαύματος και του μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και της φιλοσοφίας  Ποιος ξέρει ποιό μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους. Αλλά δεν σας αφήσαμε. Σας γκρεμίσαμε το οικοδόμημα που είχατε εγείρει και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Ένας εβραίος πατριώτης ονομαζόμενος Παύλος ή Σαούλ ανέλαβε να ταπεινώσει τη Ρωμαϊκή ισχύ με μία μικρή αίρεση εβραίων χριστιανών. Έγινε ο Απόστολος των Εθνών σας................... ”

Πολλά βιβλία έχουν εκδοθεί γύρω από το θέμα της μη ύπαρξης του Θεού. Δεκαπέντε ιστορικοί ερευνητές μεταξύ των οποίων ο Γερμανός Στράους με το βιβλίο του DAS LEBEL JESUS, ο Γάλλος Ντιμπουί και προ 10 ετών δύο Αμερικανοί ιστορικοί ερευνητές η Φρίκη και Γκάντι με το βιβλίο τους τα μυστήρια του Χριστού καταλήγουν ότι το πρόσωπο του Ιησού δεν υπήρξε ποτέ αλλά είναι μυθικό κατασκεύασμα του Μεγάλου Προπαγανδιστή Σαούλ ή Σαύλου ή Παύλου. Στην άποψη αυτή των ιστορικών καταλήγουν με τα εξής επιχειρήματα: Κατά τη διάρκεια της φερμένης γέννησης της ζωής, της δήθεν ανάστασης του Ιησού, Έλληνες Λατίνοι και Εβραίοι κατέγραφαν τα πάντα.

Σύμφωνα με τις αναφορές της Αγίας Γραφής, κατά την εκπνοή του Ιησού επί του Σταυρού συνέβησαν συγκλονιστικά γεγονότα, όπως μεγάλος σεισμός, μαύρισε ο ουρανός, σχίστηκε το καταπέτασμα του ναού του Σολόμωντος κλπ. Κι όμως για όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν έγραψε κανένας ούτε μία λέξη. Για πρώτη φορά, το 95 μΧ, ο Φλάβιος Ιώσηπος έγραψε δύο βιβλία το Ιουδαϊκή Αρχαιολογία και Ιουδαϊκός Πόλεμος. Στο τέλος το0υ 2^ου αυτού βιβλίου υπάρχει μία προσθήκη για κάποιον Ιησού. Η προσθήκη αυτή έχει χαρακτηριστεί ως πλαστή. Αλλά το παρακάτω βιβλίο, είναι γραμμένο από έναν Ιερέα που πραγματεύεται το θέμα απλά και πειστικά όσο κανένας.

Το 1644 μ.Χ. γεννήθηκε στη Γαλλία ο Ζαν Μελιέ. Ο άνθρωπος αυτός ακολούθησε την επιστήμη της Θεολογίας και έγινε ιερέας. Μελέτησε όλα τα χριστιανικά κείμενα και μεσήλικας αποφάσισε να μελετήσει και τις επιστήμες. Μελέτησε όλες τις επιστήμες και εξελίχθηκε σε πανεπιστήμονα. Όταν γέρασε έδωσε μία εντολή στους οικείους του ότι μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο θα είχε αφήσει τη διαθήκη του την οποία να μην ανοίξουν πριν πεθάνει αλλά να την ανοίξουν και να τη δημοσιοποιήσουν αμέσως μετά το θάνατό του. Πέθανε ο Ζαν Μελιέ και άνοιξαν το κουτί που θα περιείχε τη διαθήκη.

Τα θρησκευτικά και πολιτικά δόγματα που επιβλήθηκαν με φωτιά και τσεκούρι, δέθηκαν σε ένα σύστημα που συντηρεί τον πνευματικό μεσαίωνα. Οι μεγάλες και καταστρεπτικές ανατροπές στην οικουμένη και κύρια στον Ελληνισμό, προήλθαν από τους Εβραίους. Ο Άνταμ Σμίθ, αγγλοεβραίος, με το βιβλίο του «Ο πλούτος των εθνών», έθεσε τα θεμέλια του Καπιταλισμού. Ο Κάρλ Μάρξ, γερμανοεβραίος με το βιβλίο του «ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ», έθεσε τα θεμέλια του Κομουνισμού.

Ο Σαούλ ή Σαύλος και τελικά Παύλος, εβραίος, είναι ο ιδρυτής του Χριστιανισμού. Ο Μωάμεθ με την καθοδήγηση και τα χρήματα της πλούσιας χήρας Εβραίας Χαντίτζα, συζύγου του, με το βιβλίο του « ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ», έθεσε τα θεμέλια του Ισλαμισμού. Συμπτώσεις;

Το 1986 ο αμερικανοεβραίος Σάμιουελ Χάντιγκτον, κατ’ εντολή του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Συμβουλίου , έγραψε το βιβλίο: «Η σύγκρουση των Πολιτισμών» και έβαλε τις θεωρητικές βάσεις της παγκοσμιοποίησης. Από το 1989 άρχισε η δόμηση της νέας τάξης πραγμάτων, του εφιάλτη πού όταν ολοκληρωθεί θα σημάνει το τέλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την ισόβια υποδούλωση των ανθρώπων στους εβραίους εξουσιαστές και σκοταδιστές. Μία νέα ατελείωτη εποχή δουλείας.

Το 1996, στο Σαν Φραντσίσκο των Ηνωμένων Πολιτειών, συνήλθαν οι 500 «εγκέφαλοι» της Γης, τα υψηλά ιστάμενα όργανα του Σιωνισμού, υπό την προεδρία του προδότη της πατρίδας του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, προκειμένου να καθορίσουν την τύχη της ανθρωπότητας. Μετά την ολοκλήρωση των «εργασιών» ανακοίνωσαν τα εξής: «Το 1929, στη μεγάλη κρίση του Καπιταλισμού, εμείς για να παρατείνουμε τη ζωή του συστήματος, αποφασίσαμε τη δημιουργία της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης. Τώρα ήλθε η εποχή να τις καταργήσουμε. Στη νέα τάξη πραγμάτων θα υπάρχουν οι λίγοι πλούσιοι και οι άλλοι φτωχοί και άνεργοι». Στο ερώτημα δε πώς θα ζήσουν οι άνεργοι η απάντηση ήταν η εξής: «Από τα επιδόματα απορίας, την τηλεόραση και τη θρησκεία».

Οι  ίδιοι σκοτεινοί εγκέφαλοι έχουν συναποφασίσει την ενοποίηση των τριών εβραϊκών θρησκειών δηλαδή της μητρικής του Ιουδαϊσμού και των θυγατρικών του χριστιανισμού και του ισλαμισμού. Έτσι πραγματοποιούν κοινά συνέδρια από τα οποία το ένα έγινε στον Αστέρα της Βουλιαγμένης με ένα τεράστιο πανό στην είσοδο του ξενοδοχείου με τη φράση «Πολλά μας ενώνουν, λιγότερα μας χωρίζουν». Η ενοποίηση των τριών αυτών θρησκειών είναι απαραίτητη για να στηρίξει τη νέα τάξη πραγμάτων που θα μεταβάλλει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε φάρμες ζώων. Την παγκοσμιοποίηση προετοίμασαν οι εβραιοσιωνιστές, οι Σοφοί της Σιών, από το 1897 με τα «πρωτόκολλά» τους, όπου προλέγονται η κατάργηση των εθνικών δικαίων και η δημιουργία.

Το 1701, ο Βαρώνος του Γκλοντμπαχ έγραψε ένα βιβλίο στα λατινικά με τον τίτλο DE TRIBUS IBOSTORIBUS, περί τριών απατεώνων: Μωυσής, Ιησούς, Μωάμεθ. Το βιβλίο αυτό διαφήμιζε η εφημερίδα Απογευματινή και αγοράστηκαν χιλιάδες αντίτυπα. Δυστυχώς πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Ελληνισμός δεν ήταν σκλαβωμένος επί 400 χρόνια όπως μας διδάσκει το ψευδεπίγραφο νεοελληνικό κράτος, αλλά επί 2.000 χρόνια, από δύο αυτοκρατορίες, την Ρωμαϊκή και ακολούθως την Οθωμανική. Κι ενώ πολλές χώρες απαλλάσσονται από τη σκοταδιστική επιρροή του Χριστιανισμού, φυσικά και του Ισλαμισμού, όπως η Λετονία, Εσθονία και Λιθουανία, οι οποίες χώρες ευθύς μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, κατήργησαν τον Χριστιανισμό διά νόμου.

Η δε Σουηδία και Δανία τροποποίησαν το Σύνταγμά τους και απάλλαξαν το κείμενό τους από τη φράση ότι «ο Χριστιανισμός είναι η επίσημη θρησκεία του κράτους».

 

 Ο περίφημος θόλος της Επιδαύρου κατά την αρχαιότητα και κατά το 396 μ.Χ.

 

 Πιστή αναπαράσταση του θόλου του Ναού της Προναίας Αθηνάς στους Δελφούς και δεξιά…ο ίδιος θόλος αναστηλωμένος από τα λιγοστά ερείπια που άφησαν πίσω τους οι Γότθοι χριστιανοί το 393 μ.Χ

                     

 Η αρχαία αγορά της Κορίνθου

 

                 

Το Φιλιππείον στην Ολυμπία…

 

                             

Ο Ναός του Διός στην Ολυμπία, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου
 ….και το 396 μ.Χ.

                        

 Το θέατρο Διονύσου της Αθήνας

 

                                

 Το Νυμφαίο του Ηρώδη του Αττικού

 

                        

Ναός Απόλλωνος στους Δελφούς