Το Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2023 στην
Αίθουσα Τέχνης και Πολιτισμού του Δήμου Λεβαδέων η κ. Νιαβή Βασιλική μίλησε για το έργο του καλλιτέχνη κ. Σπύρου Γουργιώτη, στα
πλαίσια του 2ου του Λαϊκού Πανεπιστημίου με την επωνυμία τροφώνια
ακαδημία με θέμα: "Λιβαδειά: η πόλη, οι πολίτες, ο πολιτισμός. Από το παρελθόν στο παρόν. Από το παρόν στο μέλλον".
Τον Σπύρο Γουργιώτη τον γνώρισα πριν
πολλά χρόνια με αφορμή ένα περιβαλλοντικό πρόγραμμα που υλοποιούσα το σχ. έτος
2001-2002 με τα παιδιά της Ε τάξης του 5ου Δημοτικού Σχολείου
Λιβαδειάς με θέμα την «Λιβαδειά : Χτες, σήμερα αύριο».
Ένας μαθητής μου, ο Αργύρης, έφερε
πληροφορίες στην τάξη σχετικές με το άγαλμα της Έρκυνας, αυτό το γεγονός στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω τον
δημιουργό της Έρκυνας. Έκτοτε μας δένει
μια οικογενειακή φιλία.
Πολλές φορές επισκέφτηκα μαζί με
τα παιδιά της τάξης μου, με αφορμή κάποιο πρόγραμμα περιβαλλοντικό ή
πολιτιστικό που υλοποιούσαμε, το χώρο που εκθέτει τα έργα του αλλά και το
εργαστήριό του, που βρίσκεται στο κτήμα
του. Όσα βλέπαμε και ακούγαμε τα παιδιά και εγώ ήταν μαθήματα ζωής, από έναν άνθρωπο που είχε όνειρα, θέληση και
αγάπη γι αυτά που δημιουργούσε. Έβλεπαν έναν καλλιτέχνη, αυτοδίδακτο, που τον ελεύθερό
του χρόνο, μετά τον καθημερινό του αγώνα
για την επιβίωση, τον περνούσε δημιουργικά. Τα έργα του στάθηκαν αφορμή για τα
παιδιά να έλθουν σε μεγαλύτερη επαφή με την Ελληνική Μυθολογία πέρα από αυτές
τις λίγες, κατά τη γνώμη μου, γνώσεις που δίνει το σχολείο.
Σε μία από τις επισκέψεις μας στο εργαστήριό
του, με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα «Καλλιτέχνες της πόλης μας», είχαμε την
τύχη να δούμε τη Δανάη, πριν πάρει την τελική της μορφή.
 |
Επίσκεψη των μαθητών στο εργαστήριό του
|
Τους μίλησε για την προετοιμασία που
χρειάζεται να κάνει πριν ξεκινήσει το
έργο του, δηλ. τα σχέδια που πρέπει να γίνουν
στο χαρτί, για τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, για τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς,
το κόπο, την υπομονή και την επιμονή που απαιτείται για ολοκληρωθεί ένα έργο.
Πρόσφερε στα παιδιά το σφυρί και
το καλέμι για να δουλέψουν την πέτρα και επειδή κουράστηκαν, σαν καλός οικοδεσπότης
είχε φροντίσει για το κολατσιό τους. Μας κέρασε με όλα τα καλούδια που είχε ο φούρνος του, κουλουράκια και τυρόψωμα, αλλά και αναψυκτικά. Πλούσια τα δώρα
του πνευματικά και υλικά. Πάντα μου έλεγε «Βασιλική το καλύτερο σχολείο
για τα παιδιά είναι η φύση». Το έργο του
το «παιδί» αυτό συμβολίζει.
 |
Το Παιδί
|
Ο Σπύρος Γουργιώτης γεννήθηκε το
1954 και όπως λέει και ο ίδιος είναι
γέννημα θρέμμα της Ταμπάχνας. Μαζί με τον αδελφό του Γιώργο τριγυρνούσαν στα
μαγαζιά της Ταμπάχνας και σε μια τέτοια περιπλάνηση βρέθηκαν σε μια
ταβέρνα να πλένουν τα πιάτα για να τους
βγάλουν φωτογραφία, αυτή που βλέπετε. Πάνω
σε ένα σκαμνί είναι ο Σπύρος.
 |
Ο Σπύρος Γουργιώτης επάνω στο σκαμνί και ο αδελφός του Γιώργος
|
Στα δεκαεννέα του (19) έγινε ναυτικός για να
βοηθήσει την οικογένειά του. Ταξίδεψε με ένα καράβι για ένα χρόνο στην Καραϊβική
και μετά επέστρεψε στη Λιβαδειά για να πάει στρατιώτης. Όταν επέστρεψε από τον στρατό πήρε την απόφαση
να ασχοληθεί με τον φούρνο του πατέρα του.
Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε να
ασχολείται με το σκίτσο. Τον μάγευαν οι γραμμές, που με τη βοήθεια της φαντασίας, έδιναν την
δυνατότητα στο νου να σχεδιάσει τις εικόνες της πραγματικότητας, όπως λέει και
ο ίδιος. Τις πρώτες γελοιογραφίες τις
είδε στα περιοδικά Θησαυρό και Ρομάντζο,
που έπαιρναν οι ξαδέρφες του.
Μια γελοιογραφία για να είναι πετυχημένη
πέρα από την σχεδιαστική ικανότητα του γελοιογράφου χρειάζεται να έχει και εκλεπτυσμένο
χιούμορ, το οποίο ο Σπύρος διαθέτει.
Ο ίδιος λέει: « Το χιούμορ, ως η
ανώτερη μορφή έκφρασης της σκέψης, έρχεται να ζητήσει τη βοήθεια του σχεδίου
και έτσι να προκύψει μια ολοκληρωμένη γελοιογραφία».
Διαβάζω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη
που έδωσε στα παιδιά για το πρόγραμμα «καλλιτέχνες της πόλης μας», το οποίο αναφέρεται
στη γελοιογραφία. : «Τον ελεύθερό του χρόνο τον περνάει πολύ ευχάριστα και
δημιουργικά. Τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκε με τη γελοιογραφία. Ξεκίνησε από μόνος
του και μετά από πολλή δουλειά και υπομονή τα κατάφερε. Στην αρχή έκανε
γελοιογραφίες γι’ αυτόν, αλλά μετά άρχισε να παίρνει μέρος και σε διαγωνισμούς
και εκθέσεις.
Κάποια στιγμή ανακάλυψε έναν
παγκόσμιο διαγωνισμό γελοιογραφίας που γινόταν στην Ιαπωνία και άρχισε να
παίρνει μέρος κάθε χρόνο. Συνολικά έχει πάρει μέρος 26 φορές από τις 27 αυτού του διαγωνισμού.
Θυμάται ότι το πρώτο θέμα αυτού του διαγωνισμού ήταν για το νερό.
Λαμβάνοντας μέρος σε αυτόν τον
διαγωνισμό, δέχτηκε προσκλήσεις να πάρει μέρος και σε άλλους διαγωνισμούς. Έτσι
συμμετείχε σε διαγωνισμούς που πραγματοποιούνταν στην Ελλάδα, σε άλλες ευρωπαϊκές
χώρες αλλά και σε αμερικανικές, όπου του δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστεί και με
άλλους γελοιογράφους, με τους οποίους και αλληλογραφούσε. Από αυτούς τους διαγωνισμούς έχει αποκομίσει
τιμητικές διακρίσεις...»
Στην ερώτησή μας «τι πρέπει να
ξέρει κανείς για να κάνει μια επιτυχημένη γελοιογραφία;», μας είπε ότι «πρέπει
να γνωρίζει καλά το θέμα. Παραδείγματος χάρη, στη γελοιογραφία του νερού πρέπει
να γνωρίζεις τη χρησιμότητά του, τη μόλυνση, την έλλειψη του νερού σε άλλες
χώρες ……και μετά αυτά τα στοιχεία να προσπαθήσεις να
τα παρουσιάσεις με χιούμορ, ώστε να συγκινούν εσένα αλλά και τους άλλους».
Και συνεχίζουν τα παιδιά: «Τις
γελοιογραφίες του τις κάνει είτε ασπρόμαυρες είτε έγχρωμες με παστέλ χρώματα. Η
αλήθεια είναι ότι παρατηρώντας τις γελοιογραφίες κορνιζαρισμένες και
κρεμασμένες στους τοίχους μας εντυπωσίασαν τα χρώματά τους…».
Θα προσθέσω εγώ ότι ο Σπύρος Γουργιώτης έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις σε όλα τα μέρη
του κόσμου. Στην Ολυμπιάδα της Σεούλ Σεπτέμβριος 1988, οι Εγγλέζοι ζήτησαν από
τις 160 χώρες που λάμβαναν μέρος να στείλουν γελοιογραφίες προκειμένου να
φτιαχτεί ένα λεύκωμα του οποίου τα έσοδα
θα δίνονταν σε ένα ίδρυμα για να βοηθήσουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Σ’ αυτή την
πρόσκληση συμμετείχε από την πλευρά της Ελλάδας ο Σπύρος Γουργιώτης και ο
Μητρόπουλος
 |
Η γελοιογραφία για την Ολυμπιάδα της Σεούλ
|
Όταν οι Αμερικανοί γιόρταζαν το
1992 τα 500 χρόνια από την άφιξη του Κολόμβου ένας εκδοτικό οίκος που ασχολείτο
με τη γελοιογραφία και τα κόμικς του ζήτησε να στείλει ένα σχετικό σκίτσο.
 |
Για τα 500 χρόνια από την άφιξη του Κολόμβου στην Αμερική
|
Με την αλλαγή της χιλιετίας η Τουρκία ζήτησε
να στείλουν οι εκατό καλύτεροι γελοιογράφοι
του κόσμου από μια γελοιογραφία στην οποία θα κάνουν τις προβλέψεις τους πως θα
είναι στη καινούρια χιλιετία ο άνθρωπος.
 |
| Ο άνθρωπος σέρνει το κάρο με
τον πολιτισμό του, με κυρίαρχη μορφή την τεχνητή νοημοσύνη. |
Επίσης έλαβε μέρος σε εκθέσεις
γελοιογραφίας στην πρώην Γιουγκοσλαβία είτε ως καλλιτέχνης είτε ως μέλος της
κριτικής επιτροπής. Ενώ μια χροιά την τρέχουσα έκθεση την έφερε στη Λιβαδειά, η οποία παρουσιάστηκε στο παλιό Επιμελητήριο
Βοιωτίας.
Σήμερα
πλέον ο Σπύρος Γουργιώτης αποφεύγει να
λαμβάνει μέρος σε εκθέσεις ή διαγωνισμούς γελοιογραφίας όμως συνεχίζει να
ασχολείται μ’ αυτήν, γιατί έτσι μπορεί να αποτυπώνει τις σκέψεις, τις αγωνίες,
τις ανησυχίες του για το που βαδίζει η
ανθρωπότητα.
Αλλά
εκτός από την γελοιογραφία ο Σπύρος έχει ασχοληθεί ενεργά και με τα θεατρικά δρώμενα της Λιβαδειάς. Όπως μου είχε
πει κάποτε ποτέ δεν είχε σκεφτεί να ασχοληθεί με το θέατρο ώσπου κάποια μέρα
ένα κύριος μπήκε στον φούρνο του και του είπε έτσι χαρακτηριστικά «Εσύ δεν είσαι
αυτός που κάνεις σκίτσα;»
Και
ο Σπύρος του απάντησε «Ναι». «Ωραία. Εγώ
είμαι ο Βασίλης Παπαλάμπρος και θέλω να έρθεις να συνεργαστούμε στο θέατρο». Ο
Σπύρος ξαφνιάστηκε, «Μα εγώ δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο». Και ο
Παπαλάμπρος του απάντησε «Έλα εσύ και θα
δούμε».
Πράγματι
μετά από αυτή την πρόταση του Βασίλη Παπαλάμπρου ανοίχτηκε μπροστά
του ένας καινούριος, γοητευτικός
χώρος δημιουργίας, το θέατρο το οποίο
συγκινεί όλους τους ανθρώπους, τόσο τον εργάτη όσο και το διανοούμενο, τόσο τον
μαθητή όσο και τον δάσκαλο, τόσο τον επιστήμονα όσο και τον αγράμματο. Είναι
δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος που στον έναν ή άλλο βαθμό να μην έχει νιώσει την
επίδραση του θεάτρου μέσα του.
Το
θέατρο, όπως λέει κι ο ίδιος «εκτός από
την αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς είναι
και μια μαγική ώθηση στις τέχνες εμπλουτίζοντας τη γνώση μου και την εμπειρία μου.
Με συγκινεί το θέατρο γιατί περιέχει όλες τις τέχνες μέσα του. Τι θές και δε
βρίσκεις: υποκριτική, λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, χορό, φωτογραφία, όλα είναι
μέσα εκεί».
Η
πρώτη παράσταση στην οποία συμμετείχε ήταν στο έργο «Εμιγκρέδες» του Πολωνού Σλάβομιρ Μρόζεκ σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαλάμπρου, το 1988. Από τότε
μέχρι σήμερα συμμετείχε ενεργά σε πολλές παραστάσεις φτιάχνοντας σκηνικά,
κουστούμια, προγράμματα και αφίσες.
Πήρε
το πρώτο βραβείο για τα σκηνικά στο έργο «Αφέντης Πουντίλα και ο υπηρέτης Ματί»
το Μπρέχτ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαλάμπρου στο φεστιβάλ Καρδίτσας το 2008.
Επίσης
το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ Σπερχειάδας το 2021 για τα σκηνικά σε δύο μονόπρακτα,
ένα του Μπρέχτ και ένα του Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαλάμπρου.
Καθότι ανήσυχος και δημιουργικός
άνθρωπος όπως είναι, στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 μαζί με τις
δραστηριότητες στο θέατρο άρχισε να ασχολείται και με τη γλυπτική. Τα γλυπτά του
είναι από μάρμαρο και πέτρα, χυτά και
σφυρήλατα, κατασκευές με διάφορα υλικά. Ασχολήθηκε και με το ψηφιδωτό, την
ύφανση και την ξυλογλυπτική.
Ξεκίνησε να δουλεύει το μάρμαρο, φτιάχνοντας μικρά έργα
για να μάθει. Δεν είχε ασχοληθεί ποτέ στο παρελθόν και γνώριζε ελάχιστα
πράγματα για την τέχνη της γλυπτικής. Έπρεπε
να ανακαλύψει μόνος του ποια εργαλεία θα χρειαζόταν και πώς να δουλεύει το υλικό. Κουράστηκε για να
μάθει τα μυστικά του μάρμαρου.
Αργότερα ασχολήθηκε με τη χύτευση και τη σφυρηλάτηση, σε δικής του
κατασκευής καμίνι. Εκεί η μαγεία της πλαστικότητας και της διαμόρφωσης της
μεταλλικής φόρμας με τη φωτιά απογείωσε τον συναισθηματικό του κόσμο.
Χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια για
να αισθανθεί έτοιμος για να φτιάξει το πρώτο του μεγάλο έργο την Έρκυνα, την
παιδούλα του Ελικώνα, εμπνεόμενος από το μύθο της Έρκυνας, και το οποίο στολίζει
σήμερα τον ιδιαίτερο χώρο της Κρύας.
Δεν βρήκε δυσκολία στην εύρεση του υλικού. Είχε έτοιμη την εικόνα
στο μυαλό του και με βάση αυτήν την
εικόνα διάλεξε την πέτρα που βρισκόταν μέσα στο
ποτάμι. Όσο για το μοντέλο το είχε μέσα
στο σπίτι του, την κόρη του την Ειρήνη. Λέει με χιούμορ ότι όταν της αποκάλυψε
το σχέδιο του να γίνει το μοντέλο της Έρκυνας της είπε: «Θα έχεις πρόβλημα, επειδή εσύ
θα γερνάς ενώ η Μορφή του Γλυπτού θα μένει πάντα νέα Θα το αντέξεις αυτό;»
«Εντάξει! Θα το αντέξω», λέει.
Έξι μήνες του πήρε να το
ολοκληρώσει, άνοιξη και καλοκαίρι του 2000. Τα εγκαίνια της Έρκυνας έγιναν στις 21 Νοεμβρίου του 2000.
Και μετά από την Έρκύνα το ταξίδι στον κόσμο
της Ελληνικής Μυθολογίας και της γλυπτικής συνεχίστηκε. Ακολούθησε το έργο Τροφώνιος, ο οποίος είναι
φτιαγμένος από τοπικό σχιστόλιθο, μετά ο Δούρειος ίππος, φτιαγμένος
από πεταμένα αντικείμενα που βρήκε και τα οποία χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο
πολιτισμό μας. Στη συνέχει έφτιαξε την προτομή του Λειβαδίτη ζωγράφου Λαζαρή. Εμπνεόμενος από το μύθο του Περσέα έφτιαξε τη
μητέρα του τη Δανάη. Και τα δυο αυτά έργα
του, Δανάη και Λαζαρής, είναι φτιαγμένα
από πέτρες που έφερε από τον Ελικώνα, το άγιο βουνό των Μουσών.
 |
Τροφώνιος
|
 |
Ο ζωγράφος Λαζαρής
|
Με αφορμή τη σκέψη του «οι δυνάμεις της φύσης υφαίνουν τον Κόσμο μας»,
ύφανε τον κόσμο του, σε δικής του κατασκευής αργαλειούς. Υφαντά έργα του είναι: Οδυσσέας, Κέρας της Αμάλθειας και Ήλιος. «Τρία υφαντά,
ένας Κόσμος ολόκληρος», όπως λέει και ο ίδιος.
 |
Κέρας της Αμάλθειας - υφαντό
|
Του αρέσει να επισκέπτεται την κοιλάδα των
Μουσών, εκεί που οι κόρες του Δία και της Μνημοσύνης λούζανε το ατάλικο κορμί
τους με νάμα από τον Περμησό και τον άγιο Ολμειό και στήνανε ωραίους χορούς, όπως λέει ο
Ησίοδος στη Θεογονία και εμπνεόμενος από το τοπίο φτιάχνει τη Μούσα Πολύμνια,
από μάρμαρο.
Στη συνέχεια ακολουθούν ο Ασκληπιός, οι Νύμφες Αμαδρυάδες,
ο Διόνυσος, η Ευρυδίκη, η Διοτίμα, η Πηνελόπη, η Αργώ, το σκάκι με αντιπάλους, σήμερα, το
άνθρωπο και τη φύση, όπως γράφει στον κατάλογο των έργων του που εξέδωσε το 2005.
Μακρύς ο κατάλογος των έργων του αλλά ο
χρόνος λίγος και δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ σε όλα του τα έργα και πολύ περισσότερο
στον συμβολισμό τους.
 |
Δανάη
|
Τα έργα του θα τα εκθέσει πρώτη φορά το 2021, στα Τροφώνια, στην αίθουσα του Νερόμυλο. Την επισκέφτηκαν
όλοι οι Λειβαδίτες. Ήταν μια ξεχωριστεί
έκθεση. Επί τέλους τα έργα του Σπύρου Γουργιώτη, εμπνεόμενα κυρίως από την Ελληνική
Μυθολογία, βγήκαν στο φως. Δεν
χρειάζεται να πω τι απήχηση είχε αυτή η έκθεση στη Λιβαδειά, το γνωρίζεται όλοι
σας.
 |
Ο χορός
|
 |
Το DNA
|
Την ημέρα που επισκέφτηκα την έκθεση και έβλεπα
όλα αυτά τα εκθέματα, τα οποία μιλούσαν στην ψυχή μου, σκέφτηκα γιατί να μην υπάρχει μια γλυπτοθήκη που να
φιλοξενεί τα έργα του καθώς και άλλων καλλιτεχνών;
Τον Σπύρο Γουργιώτη πάντα τον απασχολούσε το
Τροφώνιο Μαντείο, όχι μόνο που μπορεί να βρισκόταν αλλά και ποιος ήταν ο σκοπός
του. Όπως γράφει στο βιβλίο του «Ηλίου Πνοή», μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το
2007:
«Σ΄ αυτό το βιβλίο υποδεικνύω τις πιθανές θέσεις σημαντικών ιερών χώρων
της αρχαίας πόλης της Λιβαδειάς, όπως το μαντείο του Τροφωνίου. Τα στοιχειά που
παρουσιάζω εδώ με οδήγησαν στα συμπεράσματα που ακολουθούν. Απομεινάρια ιερών
χώρων, στοιχειά περιεχόμενα ανά τους αιώνες, στέκουν εκεί ακόμη και σήμερα, σε
πείσμα της αδιαφορίας, περιμένοντας μία ερμηνεία και μία πρόταση….
…Οι
παρατηρήσεις και οι μελέτες μου πάνω σε θέματα που θα αναφέρω, διαμόρφωσαν
μέσα μου μια άποψη και νομίζω ότι έχω το δικαίωμα, έτσι, με σεμνό τρόπο, να την
παρουσιάσω.
Κάποιες εξάψεις της φαντασίας μου και κάποιες
εμπνεύσεις βρήκαν τρόπο να εκφραστούν σε ένα βιβλίο ως ένα έργο τέχνης
σμιλεύοντας αυτή τη φορά, όχι μια πέτρα αλλά την ιστορία και την μυθολογία του
τόπου μας…»
Και καταλήγει: « Για τις ανάγκες του
μυθιστορήματος υποδεικνύω ένα σπήλαιο της Κρύας, ως πιθανή θέση του μαντείου.
Όμως σήμερα, σημασία έχει να κατανοήσει κανείς τον λόγο της ύπαρξης του και τα
διαχρονικά μηνύματά του και όχι τη θέση του».
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το πρώτο
του βιβλίο κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Η Οδύσσεια του χάους», αφιερωμένο στα
«νοήμονα όντα» όπως γράφει και συνεχίζει πιο κάτω: «Το παρελθόν σμίγει με το παρόν και μαζί
πορεύονται στο μέλλον.
Γράφει Ο Δαμιανός Μωραΐτης στον
πρόλογο: «Η Οδύσσεια του Χάους» είναι ένα «ζωντανό παραμύθι» αλλά όχι από αυτά
που ξεκινάμε με το «Μια φορά και ένα καιρό …» αλλά ένα αφήγημα που συμβαίνει
εδώ και τώρα, σήμερα. … Οι νέοι, που υπερισχύουν απόλυτα σε αριθμό, μέσα στο
βιβλίο, είναι η μεταφορά της ελπίδας για μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα
μπορούν να ξεχωρίζουν ποιος ευθύνεται για την καταστροφή του πλανήτη, έχοντας ταυτόχρονα προσδιορίσει την δική τους ευθύνη..». Και κλείνει γράφοντας: «Ο Σπύρος Γουργιώτης
…γράφει αυτό το μυθιστόρημα ελπίζοντας σε ένα καλύτερο κόσμο».
Ο συγγραφέας γράφει στο
οπισθόφυλλο: «Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, χρέος μας προς
όλες τις μελλοντικές γενιές, πριν οι μνηστήρες καταβροχθίσουν όλο το βιός της
Ιθάκης, Αυτό δεν αποκλείει και την παρέμβαση της φύσης, με τον Οδύσσεια της.
Ένα μυθιστόρημα τούτο το βιβλίο αλλά και ένα όνειρο, πες το ελπίδα».
Η ανάγκη του για να εκφραστεί για
το που πάει κόσμος τον έκανε να γράψει το θεατρικό έργο «Οι Μυλωνάδες», το ποίο
ανέβηκε το 2015 σε δική του σκηνοθεσία και
κουστούμια. Ποιοι είναι οι Μυλωνάδες; «Μυλωνάδες είναι όλοι οι άνθρωποι των
τεχνών και των γραμμάτων που αλέθουν τη γνώση και μας δίνουν τροφή για να
αναπτυχθεί ο νους».
«Οι Μπουρνέλες. Ημερολόγιο ενός
θεάτρου», το 2008, είναι ένα βιβλίο –
ημερολόγια για την ομώνυμη παράσταση
Η αγάπη του για τα παιδιά είναι
μεγάλη γι’ αυτό δεν χάνει την ευκαιρία να βρίσκεται κοντά τους όταν οι
εκπαιδευτικοί τον καλούν στα σχολεία ή του ζητάνε να τα ξεναγήσει στην Κρύα, εκεί που στην αρχαιότητα ήταν το άλσος του Τροφωνίου.
Κλείνω την παρουσίασή μου στο
καλλιτέχνη Σπύρο Γουργιώτη με αυτό που συνηθίζει να λέει στους φίλους του όταν
τον ρωτάνε τι είναι τέχνη: «Τέχνη είναι η έκφραση του αιώνιου αρχικού
δημιουργικού στοιχείου, που γέννησε τον Κόσμο μας. Άλλοι το λένε Χάος, άλλοι
Θεό και κάποιοι άλλοι το είπαν κβαντικό κενό. Εγώ το λέω Έρωτα, γιατί έρωτας
είναι η φλόγα της νοημοσύνης και της δημιουργίας ανάγκης».
Θέλω να συγχαρώ το Σπύρο Γουργιώτη για το έργο
του αλλά και να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα έργα που χάρισε στη πόλη μας και κοσμούν
την Κρύα αλλά και που μας υπενθυμίζουν την πλούσια Ελληνική Μυθολογία αφενός και
αφετέρου τον σπουδαίο Λειβαδίτη ζωγράφο Λαζαρή.
Σας ευχαριστώ.
 |
| Μνημοσύνη |
 |
Δούρειος ίππος
|
 |
Η λύρα του Ήλιοι
|
 |
Ασκληπιός
|
 |
Έρκυνα - μωσαϊκό
|
