Απολλώνιος Τυανεύς: ο μεγάλος φιλόσοφος και ταξιδευτής επισκέπτης στο Τροφώνιο Μαντείο

 

Για τον Απολλώνιο τον Τυανέα, αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο γράφτηκαν πολλά. Αναγνωρίστηκε ως «θείος Άνθρωπος» σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου, στην εποχή του.

Γεννήθηκε στην ελληνική πόλη Τύανα της Καππαδοκίας. Οι αναφορές για την γέννησή του είναι γεμάτες από συμβολικά στοιχεία. Αυτό συμβαίνει μόνο σε ανθρώπους που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης.

Διδάχτηκε Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Χρύσιππο, Επίκουρο  και άλλους φιλοσόφους. Γύρω στα δεκάξι ακολούθησε πιστά τον πυθαγόρειο βίο, σπρωγμένος από κάποια ανώτερη δύναμη σ’ αυτό τον τρόπο ζωής.

Ο Απολλώνιος βοήθησε ανθρώπους και λαούς που είχαν ανάγκη, με στόχο την επαναφορά των ανθρώπων στον δρόμο της αρετής.  Προκάλεσε τον θαυμασμό και την αποδοχή χιλιάδων ανθρώπων, αλλά δεν έλειψαν  και εκείνοι που τον συκοφάντησαν.

Επισκέφτηκε τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα της εποχής του, στην Ελλάδα, την Ασία και την Αφρική έτυχε καθολικής αναγνώρισης.

 

 

 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - 2η Συνάντηση Βοιωτών Δημιουργών

 

 

 

"ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΟΡΧΟΜΕΝΟΥ & Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΧΟΥΣ" 

 

Περίληψη Ομιλίας:

 

Α΄ Μέρος:

 

Οι τρείς Χάριτες και το πανάρχαιο Ιερό τους στον Ορχομενό της Βοιωτίας.

 

Σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση και τον ιερό μύθο, οι τρείς Χάριτες είναι «θυγατέρες Ζηνός τε καὶ Εὐρυνόμης», όπως λέει ο Ορφεύς, και τις προσφωνεί με τα ονόματά τους «Ἀγλαΐη Θαλίη τε καὶ Εὐφροσύνη». Γεννήθηκαν στην Ακιδαλία πηγή τού Ορχομενού, που ήταν αφιερωμένη στην Ουρανία Αφροδίτη, γι’ αυτό και θεωρούνται ακόλουθοί της. Έγιναν όμως και ακόλουθοι του Απόλλωνος και του Ερμού, διότι οι δυνάμεις και ιδιότητές τους προσεγγίζονται μέσω των Μουσών και του Φιλοσοφικού Λόγου, πάντοτε μετά χάριτος και πειθούς και ποτέ διά της βίας. Το Ιερό των Χαρίτων του Ορχομενού, το οποίο αναφέρει και υμνεί και ο Βοιωτός Πίνδαρος, ήταν το αρχαιότερο και σημαντικότερο του Ελληνικού χώρου. Μικρότερα όμως Ιερά των των Χαρίτωνιδρύοντανπαντού, προσιτά σε όλους, όπως λέει ο Αριστοτέλης, ώστε να συνηθίζουν οι άνθρωποι στην ανταπόδοση της χάριτος και στην ευγνωμοσύνη…

 

Β΄ Μέρος:

 

Ο μύθος του Νάρκισσου και της Ηχούς.

 

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Νάρκισσος ήταν γιός του βοιωτικού ποταμού Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης, και έγινε γνωστός για την εξαιρετική ευμορφία του. Πολλές τον ερωτεύτηκαν, αλλά αυτός τις απέρριπτε όλες, συμπεριλαμβανομένης της ορειάδας νύμφης Ηχούς, η οποία βιώνοντας την απόρριψη, κρύφτηκε μέσα στα φαράγγια και τις κοιλάδες, χάνοντας σταδιακά την φωνή της, και κατέληξε να επαναλαμβάνει μόνον τους τελευταίους ήχους απ’ ό,τι άκουγε.Ο Νάρκισσος, όταν είδε το καθρέφτισμα της μορφής του μέσα στα καθαρά νερά μιάς λίμνης, μαγεύτηκε από την ίδια την αντανάκλασή του. Δεν μπορούσε πλέον να αποτραβήξει το βλέμμα του από τα νερά, καταλήγοντας να ερωτευτεί παράφορα αυτήν την προβολή της εικόνας του.Αυτή η εμμονή του τον έκανε να λησμονήσει και να αδιαφορήσει για τα πάντα… καταλήγοντας στο τέλος να πνιγεί μέσα στην ίδια την αυτοπροβολή του,πέφτοντας μέσα στην λίμνη.Οπαντεπόπτης και ελεήμων Ζευς,βλέποντας την τραγική του κατάληξη, τον μεταμόρφωσε σ ένα πανέμορφο άνθος, τον νάρκισσο, που έκτοτε φέρει το όνομά του, θυμίζοντάς μας την ιστορία του και τα διδάγματά της...

 

Επίλογος:

 

Σύνδεση των δύο Μερών. Η διαχρονικότητα των Μύθων. Ερμηνείες και χρήσιμα συμπεράσματα.